Häxan

Grafroof, marteling, bezeten nonnen en een satanische sabbat: Benjamin Christensen’s legendarische stomme film gebruikt een reeks dramatische vignetten om de wetenschappelijke hypothese te onderzoeken dat de heksen van de Middeleeuwen en de vroege moderne tijd aan dezelfde kwalen leden als psychiatrische patiënten met de diagnose hysterie in de tijd van de film zelf. De film zelf is verre van een droge verhandeling over het onderwerp, maar een heksenbrouwsel van het enge, het grove en het duistere humoristische. Christensen’s mix-and-match benadering van het genre anticipeert op gotische horror, documentaire re-creatie en de essayfilm, wat een ervaring oplevert die uniek is in de filmgeschiedenis.

Grave robbing, torture, possessed nuns, and a satanic Sabbath: Benjamin Christensen’s legendary silent film uses a series of dramatic vignettes to explore the scientific hypothesis that the witches of the Middle Ages and early modern era suffered from the same ills as psychiatric patients diagnosed with hysteria in the film’s own time. Far from a dry dissertation on the topic, the film itself is a witches’ brew of the scary, the gross, and the darkly humorous. Christensen’s mix-and-match approach to genre anticipates gothic horror, documentary re-creation, and the essay film, making for an experience unlike anything else in the history of cinema.