Vertigo (4K Restoration)

Toen Vertigo in 1958 uitkwam, werd de film niet onmiddellijk erkend als het psychologische meesterwerk dat hij nu is. Hitchcock, altijd een formidabele manipulator van ruimte en perspectief, construeerde een wereld waarin realiteit en illusie voortdurend verschuiven, een visuele en thematische draaikolk die perfect resoneert met de titel. James Stewart’s Scottie is niet alleen een man geplaagd door hoogtevrees, maar een personificatie van mannelijke obsessie en de onmogelijkheid van het ideale beeld, belichaamd door Kim Novak’s Madeleine. Bernard Herrmann’s melancholische score zwelt aan als een onafwendbare onderstroom van fatale verliefdheid, terwijl Robert Burks’ cinematografie een kleurenschema hanteert dat de film bijna in een trance dompelt. Wat ooit als een imperfecte Hitchcock werd gezien, werd met de tijd zijn meest complexe en tragische werk, een film die blijft weven tussen droom en nachtmerrie.

Upon its 1958 release, Vertigo was not immediately recognized as the psychological masterpiece it would later become. Hitchcock, ever the formidable manipulator of space and perspective, constructed a world where reality and illusion constantly shift—a visual and thematic vortex perfectly encapsulated by its title. James Stewart’s Scottie is not merely a man afflicted by acrophobia but the embodiment of male obsession and the unattainability of the idealized image, personified through Kim Novak’s Madeleine. Bernard Herrmann’s melancholic score swells like an inexorable undercurrent of doomed desire, while Robert Burks’ cinematography employs a color palette that lulls the film into a near-hypnotic state. Once dismissed as an imperfect Hitchcock, Vertigo has, over time, emerged as his most intricate and tragic work—a film eternally suspended between dream and nightmare.