Mirror (50th Anniversary)

In The Mirror (1975) bereikt Tarkovski een zeldzaam niveau van cinematografische poëzie, waarin herinnering en droom, werkelijkheid en illusie moeiteloos in elkaar overvloeien. Dit is geen conventioneel verhaal, maar een innerlijke reis—een film die zich niet laat begrijpen, maar gevoeld moet worden, als een vage herinnering die je achtervolgt. Tarkovski verweeft jeugdherinneringen met archiefbeelden en de melancholische poëzie van zijn vader Arseny, waardoor de film aanvoelt als een collectief geheugen, even persoonlijk als universeel. Zijn moeder verschijnt in verschillende gedaanten, net als de tijd zelf, en verleden en heden kruisen elkaar alsof ze door de wind worden meegevoerd over eindeloze velden. The Mirror is geen film die antwoorden biedt, maar een waarin de ziel ronddwaalt, zoekend naar betekenis in het breekbare weefsel van herinneringen en verlangen.

In The Mirror (1975), Tarkovsky reaches a rare level of cinematic poetry, where memory and dream, reality and illusion seamlessly dissolve into one another. This is not a conventional narrative but an interior journey—a film that is not meant to be understood, but felt, like a distant memory haunting the edges of consciousness. Tarkovsky weaves childhood recollections with archival footage and the melancholic poetry of his father, Arseny, crafting a work that feels like a collective memory, both deeply personal and profoundly universal. His mother appears in different forms, just as time itself fractures and overlaps, drifting like wind over endless fields. The Mirror offers no answers; instead, it is a space where the soul wanders, searching for meaning in the fragile fabric of memory and longing.