L’Eclisse

Het laatste hoofdstuk van Michelangelo Antonioni’s informele trilogie over hedendaagse malaise (na L’Avventura en La Notte), L’Eclisse vertelt het verhaal van een jonge vrouw (Monica Vitti) die een minnaar (Francisco Rabal) verlaat en een relatie krijgt met een andere (Alain Delon). Monica Vitti, op het hoogtepunt van haar enigmatische aanwezigheid op het witte doek, vat het verlangend samen wanneer ze klaagt “Vorrei non amarti o amarti molto meglio” (“Ik wou dat ik niet van je hield of dat ik meer van je hield”). Met de architectuur van Rome als achtergrond voor de gedoemde affaire bereikt Antonioni de apotheose van zijn stijl in deze terugkeer naar het thema dat hem het meest bezighield: de moeilijkheid van verbondenheid in een vervreemdende moderne wereld.

The concluding chapter of Michelangelo Antonioni’s informal trilogy on contemporary malaise (following L’Avventura and La Notte), L’Eclisse tells the story of a young woman (Monica Vitti) who leaves one lover (Francisco Rabal) and drifts into a relationship with another (Alain Delon). Monica Vitti, at the height of her enigmatic screen presence, sums it up longingly when she laments “Vorrei non amarti o amarti molto meglio” (“I wish I didn’t love you or that I loved you more”). Using the architecture of Rome as a backdrop for the doomed affair, Antonioni achieves the apotheosis of his style in this return to the theme that preoccupied him the most: the difficulty of connection in an alienating modern world.